Istorijska pozadina Novog zaveta

Historijska pozadina Novog zaveta se odnosi na kulturne i društveno-političke prilike Palestine (svete Zemlje abrahamskih religija) i Rimskog carstva općenito, tokom 1. veka pre naše ere i 1. veka naše ere.

Svet u kome su sastavljena evanđelja bio je, u religijskom smislu pluralistički svet. Život u njemu odvijao se unutar granica velike Rimske imperije čije stanovništvo je, u doba imperatora Avgusta, brojalo oko 70 miliona ljudi.^[1]

Judeja i Galileja nisu bile samo oblasti Palestine u kojima su živeli Jevreji, već i provincije rimske države, podlegle utjecaju njegovog ekonomskog i društvenog razvitka.^[2] U etnički mešovitoj Palestini živelo je tada oko tri miliona ljudi, a govorila su se čak četiri jezika: aramejski, hebrejski, grčki i latinski.^[1]

Kako bi se objasnili uzroci političko-religioznih radikalnih pokreta, kao što je rano kršćanstvo, potrebno je uvideti napetosti unutar židovstva između aristokracije, srednjih klasa i intelektualnih vođa, s jedne strane, te gradskog i seoskog proletarijata, s druge. Najniže klase društva postali su pobornici nacionalnih, društvenih i religioznih kretanja.^[2] Revolucionarne težnje masa ispoljile su se u dva vida: političkim pokušajima pobune i religiozno-mesijanskim kretanjima. Ove dvije struje emancipatorskih pokreta nisu oštro razdvojene; one se često prožimaju.^[2]

Faktori koji konstituišu religijsko okruženje ranog hrišćanstva nisu samo judaizam i helenizam, već i razne istočne religije Egipta, kao i persijska religija, koja igra najveću ulogu u formiranju judejstva i helenizma onoga vremena.^[3]

1. ↑ ^{1,0 1,1} Milan Vukomanović, Zašto je stradao Isus Nazarećanin?^{[mrtav link]}
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2} Erich Fromm, Dogma o Kristu (scribd)
3. ↑ „Јован Зизијулас, Јелинизам и хришћанство”. Arhivirano iz originala na datum 2018-03-04. Pristupljeno 2013-02-21.